Ieder jaar gaan we in de meivakantie met de familie naar Ameland. We huren al jaren hetzelfde huis met zwembad, sauna en whirlpool en genieten van het samenzijn.

We gaan shoppen in Nes, dat is een jaarlijks terugkomend ritueel.
Het is er gezellig druk, er zijn veel toeristen. We hebben een aantal kledingzaken die we jaarlijks aandoen. Kleding wordt gepast en geshowd. We geven commentaar of het  wel of niet leuk is. We gaan winkel in, winkel uit. Ik zie leuke kleding maar pas het toch maar niet. Het ontbreekt me aan energie. Bij de laatste winkel, waar ze hele leuke kleding hebben merk ik dat de kracht uit mijn benen gaat. Lopen wordt moeilijker. Buiten staan bankjes en ik besluit om daar maar te gaan zitten en te wachten tot iedereen klaar is. Mijn ouders zitten er al en we kletsen gezellig. Gerry besluit later om de auto te halen en naar ons huis te rijden. Lopen wil haast niet meer. Zo komt er aan een leuke dag een einde. Thuisgekomen merk ik dat de kracht er nog meer uitgaat en ik begin nog meer pijn te krijgen. Dit is toch niet de bedoeling van de vakantie! Naast het krachtsverlies krijg ik ook zenuwpijn, een verschrikkelijke pijn waarbij ik hoop dat dit kortstondig gaat duren.

De dagen erna wordt het alleen maar erger en ik kan niet anders dan rustig aan te doen. Donderdags wil Kelly samen met nicht Jainy paardrijden en daar wil ik wel graag bij zijn. Met de krukken van mams me ondersteunend gaan we richting paarden en als de meiden uit zicht zijn gaan Gerry en ik nog een stukje Ameland verkennen met de auto. De meiden zijn net op tijd terug voor een dikke regenbui losbarst. Snel naar huis, aan de thee!

Vrijdags was de week Ameland al weer voorbij. Het was een hele gezellig week met de familie. We hebben lol gehad, spelletjes gedaan (waarbij ons team jammer genoeg verloren heeft). Maar dat mag de pret niet drukken…

(op de foto zie je mij voordat ik last kreeg van krachtsverlies)