Ik vertelde je dat ik was doorgestuurd naar de SEH. Daar aangekomen werd me gevraagd wat er aan de hand was. “Ik kan niet meer lopen” vertelde ik. Omdat het druk was kon ik weer gaan. Moest ’s middags maar naar de huisarts. We zijn ’s middags naar een vervangende huisarts gegaan en het lopen van de wachtkamer naar de spreekkamer duurde voor mijn gevoel wel 10 minuten. De arts vertelde me dat ik hyperventileerde, dat kon volgens mij ook niet anders omdat ik helemaal kapot was van het stukje lopen. En hij zei nog iets, een onderzoek. Volgens mij van de zenuwbanen van mijn rug. Maar ik kan het je niet precies meer vertellen. Mijn geheugen is ook niet meer wat het geweest is. Dat is ook een veelgehoorde klacht van B12 tekort.

We zijn naar huis gegaan en ik ben op de bank in slaap gevallen. Ik kan me niet veel meer herinneren van de rest van de dag. De dag erop, vrijdag 15 februari , ik weet het nog als de dag van gisteren. Omdat ik nog steeds niet goed kon lopen is Gerry ’s avonds boodschappen gaan doen. Ik kreeg een steeds raarder gevoel in mijn benen. Ik heb de apotheek gebeld omdat er geen huisartsen meer waren die dienst hadden. De apotheker nam zelf op en op mijn vraag of dit kon komen door het B12 tekort zei hij dat dat goed mogelijk was.