En, hoe gaat het met jou? Met mij gaat het goed.
Ik ben vorig jaar gestopt met schrijven omdat ik het te druk kreeg en ik weer zo’n last had van migraine. Het was al een paar jaar geleden dat ik daar zo ziek van was en nu kreeg ik het in alle hevigheid weer terug. Kon niet meer tegen licht en bepaalde geuren die ik normaal lekker vond kon ik nu niet uitstaan. Mijn ogen begonnen ook zo’n pijn te doen. Dan wist ik dat er weer een aanval kwam. Lag een paar dagen op bed en dan niet zozeer met verschrikkelijke hoofdpijn, nee die had ik al weggeslikt met dagelijkse medicatie. Maar met zo moe zijn en niets binnen kunnen houden. Niet kunnen praten want dan was het spugen. Niet kunnen bewegen want dan was het mis. En zo ging het een paar dagen door. Ik had zo gehoopt dat ik daar voor eens en voor altijd vanaf zou zijn. Omdat ik bleef afvallen en ik het zo zat was, ben ik naar mijn huisarts gegaan en hij stuurde me door naar de neuroloog. Van haar kreeg ik Sumatriptan voorgeschreven. En gelukkig werkt dat wel. Al is het geen pretje zo’n spuit. Binnen een paar seconden is het alsof alle bloedvaten in je lichaam open gezet worden. Van het puntje van hoofd tot je tenen. En nu gaat het goed, zoals in de eerste regel staat. Want dat zeggen we toch altijd? Want zeg jij altijd eerlijk hoe het met je gaat? Tegen een kennis die aan je vraagt hoe het gaat? Zeg je dan niet snel dat het goed gaat? Of ben jij eerlijk en zeg je dat je je al een tijdje niet goed voelt . En dan het hele verhaal over B12 deficiëntie.
Maar hoe gaat het echt met jou? Daar ben ik heel benieuwd naar! Hoe voel jij je? Heb je al lang klachten? Wat voor klachten? Word je serieus genomen? Krijg je (genoeg) injecties? Voel je je daar beter door?
Ik vraag dit omdat ik nog steeds berichten lees van mensen die na een bezoek aan de arts met een “haal maar vitaminepillen” naar huis worden gestuurd. Terwijl ze zich al zo goed hebben ingelezen op internet en nog meer weten van B12 tekort dan de arts. Of luistert jouw arts wel naar jou? En krijg je daarom wel injecties? Dus door het samen beslissen?
Mijn huisarts heeft me gelukkig altijd zelf laten beslissen, nadat ik hem informatie van de site van Henk de Jong had gegeven. En dat heeft wel mijn leven gered. Klinkt heel dramatisch, maar het is toch zo. Met heel veel terugvallen en nog steeds elke drie dagen een injectie, maar ik kan bijna alles weer! En ik ben eigenwijs, daar ben ik al heel lang geleden achter gekomen. Gelukkig maar, want dank zij die eigenwijsheid hebben we het toch gered. Niet luisteren naar artsen die het goed bedoelen, maar het zelf niet snappen. Die denken dat het toch echt tussen je oren zit omdat je door B12 deficiëntie in een rolstoel zit. Ja, neem het ze eens kwalijk. Ze krijgen het natuurlijk niet eens tijdens de opleiding en dan kom ik daar in een rolstoel. En dat rijmt niet.
Waar ik ook benieuwd naar ben is hoe jouw omgeving hier mee omgaat. Zijn ze begripvol? Geloven ze je als je zegt dat je door B12 deficiëntie (tekort) zoveel klachten hebt? Word je meegeholpen als je bijvoorbeeld je huishouden niet meer kunt doen? Mijn gezin heeft altijd achter me gestaan, me zo goed mogelijk geholpen. Gerry moest natuurlijk aan het werk en Kelly en Roy naar school en ik kon op een gegeven moment niets meer, dus kwam mijn moeder helpen. Het klinkt misschien heel logisch, maar ik ben haar tot op de dag van vandaag nog dankbaar dat ze er voor ons was!
En die eerste zin, ach, nu gaat het goed. Maar het is wisselend. De ene dag heb ik het gevoel alsof ik de hele wereld aankan en de andere dag lig ik na het eten de hele avond onder mijn fleecekleed tv te kijken. Krijg ik een heerlijk kopje thee en kom ik bij van wat ik die dag gedaan heb. Ja, het gaat goed…
Liefs, Marion Xxx