Ik weet nog dat ik bij de huisarts was en dat hij zei dat ik vitamine B12 tekort had. Ik kreeg gelijk mijn eerste injectie en over twee weken zou ik me een stuk beter moeten voelen.  In de auto heb ik Gerry gebeld, in gedachten zie ik me nog zitten. Ik vertelde hem dat ik vitamine B12 tekort had en al een injectie had gehad. En dat ik me snel weer beter zou voelen, want dat had mijn huisarts me verteld. Gelukkig!  Ik voelde me al jaren niet goed en dat zou snel over zijn! Met behulp van injecties.

Nu even opnieuw. Ik kwam bij de huisarts en ik kreeg gelijk mijn eerste injectie. Na een paar injecties kreeg ik beginverergering. Ik ging vreselijk achteruit. Kwam in een rolstoel, maar wel een hele mooie rode sportrolstoel! Kreeg een scootmobiel. niet omdat ik die zo graag wou, maar omdat ik ook graag een keer alleen weg wou. En een traplift, ja niet zomaar hoor. Daar moest eerst een hele discussie aan vooraf gaan. Van een gewoon thuiszorg bed naar een hoog-laag bed. Met een grote bos bloemen van Menzis! Ja, een blos bloemen! Omdat ik via de telefoon een hele discussie heb gehad of ik nu wel of niet in aanmerking kwam voor zo’n bed. Een thuiszorg bed moet je bij het hoofdeind met de hand bedienen. Als ik ’s middags alleen thuis was en ik zo moe was dat ik alleen nog maar wou slapen (een traplift had ik nog niet) , moest ik het hoofdeind handmatig naar beneden doen. Maar met mijn kracht kreeg ik dat niet voor elkaar. Dus sliep ik vaak met het hoofdeind gewoon omhoog. En dat slaapt niet lekker!

Ik heb toen gebeld naar Menzis en uitgelegd waarom ik graag zo’n bed (die je elektrisch bediend) wilde. Er werd me gevraagd of ik ook verzorgd werd op bed. Dus gewassen en aangekleed. Nee, want dat deed ik zelf. Dat lukte me gelukkig weer en daar was ik heel blij om. En dus kreeg ik als antwoord dat ik niet in aanmerking kwam voor zo’n bed. Want om een lang verhaal kort te maken, zo’n bed is niet voor de patiënt maar voor de verzorgers! Daar nam ik geen genoegen mee en heb de mevrouw aan de andere kant van de telefoon heel duidelijk uitgelegd waarom ik hem nodig had. Ze ging er niet in mee. Wat was ik teleurgesteld! Het ging mij helemaal niet om een luxe bed! Het ging mij erom dat ik overdag fatsoenlijk kon slapen.

Ik weet nog dat ik een paar keer gebeld heb, ik nam geen genoegen met deze uitleg. Het belang van de patiënt  stond niet voorop, dat was mij wel duidelijk! Na een paar dagen werd ik teruggebeld, met een uitleg. Ik kreeg een hoog-laagbed! En een excuses! Dat excuses accepteerde ik natuurlijk! We hebben nog een goed gesprek gehad. De volgende dag ging de deurbel. Mijn moeder ging heen en kwam terug met een enorme bos bloemen. Excuses van Menzis! En zoals ik ben, ik heb gelijk gebeld om ze te bedanken. De bloemen kregen een hele mooie plek, ik kon ze vanaf het hoog-laagbed goed zien! Vanaf die dag heb ik heerlijk geslapen en het bedienen van het bed was zo makkelijk, het kostte me gelukkig geen kracht en energie meer.